Wow, shame on me! Blijkbaar is het bijna twee maanden geleden dat ik nog eens de moeite nam om iets te posten. Misschien had ik niet echt iets te vertellen. Of had ik net heel veel te vertellen maar geen tijd om het neer te schrijven. Who knows! And who cares. 😉
In elk geval, hier ben ik weer. En … Het zat er aan te komen. September en bij uitbreiding de herfst, is bij mij een periode van veel ideeën, van vanalles in gang zetten en hard werken want meteen ook de drukste periode bij IN.DRUK, mijn bedrijf in visuele communicatie. Het voor mezelf zorgen heb ik de laatste tijd wel wat laten hangen. Geen tijd, geen goesting. Het resultaat: nog meer flubber-belly. And I hate him! Hartsgrondig zelfs! Ik word kwaad als ik ‘m zie in de spiegel, ongelukkig als hij te enthousiast boven mijn jeans kruipt, moedeloos omdat ik ‘m niet weg krijg. Met geen stokken. En oké, die zak Lays (Peper & Zout for the win) doet er zeker geen goed aan. Maar echt, komaan, het is niet dat ik een hele dag zit te boefen gelijk een wilde. En ik weet het wel: ik moet mezelf aanvaarden zoals ik ben. Ik schreef het hier zelf nog zeer welgemeend neer. Alleen is de vraag: “Waar ligt de grens?” En dat lijkt mij nu wel duidelijk: ik heb ze bereikt. Die mottige ton moet eraf! Alleen wil ik het deze keer anders aanpakken dan de vorige keren.
If you always do what you always did, you will always get what you always got.
– Einstein
Een van mijn klanten zegt altijd dat je iedereen tegenkomt met een reden. En ik moet het gaan geloven. Een paar weken geleden geraakte ik aan de babbel met iemand over sport, gezondheid enz. Blijkt dat die persoon enorm gedreven bezig is met krachttraining en hierdoor echt een megatransformatie heeft doorgemaakt. Ontzettend knap. Bovendien heeft die persoon medische kennis en weet daardoor exact hoe je lichaam werkt. Dit! Is! Mijn! Redding! Ik ben al een hele tijd tegen mijn ventje aan het zeggen dat ik iemand nodig heb die iets van sport kent en medisch onderlegd is om me te helpen om dat onevenwicht in mijn lichaam te herstellen. – Tot hiertoe heeft iedereen die ik hiervoor heb geraadpleegd wel iets nuttigs bijgedragen maar écht een oplossing kwam er nog niet uit de bus. Ja, ik slaap terug veel beter. Ja, ik weet dat ik op tijd moet ontspannen én hoe ik dat moet doen. Ja, ik ben terug mijn vrolijke zelve. Maar nee, dat lijf ligt nog altijd dwars. Het slechte weer begint terug, net als het opstijven van mijn lichaam. Die opgeblazen buik wil ook van geen wijken weten. Ik heb op sommige momenten food babies van toch een flinke 4,5 maand. – Hier staat mijn reddende engel! (Voorlopig kan ik over “het wie-gedeelte” nog niks kwijt. Maar dat komt ten gepaste tijde wel.)
Het resultaat van onze gesprekken is dat ik er echt terug tegenaan wil gaan. Het kriebelt terug keihard! En dat was er lange tijd helemaal niet meer. Ik wil écht terug naar “healthy”, terug naar “sporty”. Alleen, wel op een verantwoorde manier deze keer. Geen stommiteiten, niet bijna-niet-eten, niet maanden aan een stuk hetzelfde schemaatje doen, geen sporten beoefenen die mijn doel niet dienen: minder pudding, meer aflijning.
Gewoon terug iets beter op mijn eten letten, niet meer maniakaal, gewoon gezonder. Minder brol in de mond. Gewoon terug naar de fitness. Niks fancy. Gewoon om de hoek. Gewoon m’n schema afwerken. Gewoon terug een gezonde levensstijl. Iets dat ik vol kan houden en waar ik me goed bij voel. Waarom ik er nu wel in geloof? Omdat er nu iemand over mijn schouder meekijkt en een flink oog in het zeil houdt. Iemand met verstand van zaken, who walks the talk. Iemand die ikzelf ook écht geloof en vertrouw. Hier zat ik echt op te wachten! Dat ik zal moeten werken? Dat weet ik wel zeker. En of ik er klaar voor ben? Ge moogt gerust zijn!