Facebook en Instagram, ik vind het leuk speelgoed. Al moet ik toegeven dat de ster van Facebook voor mij persoonlijk tanende is. Teveel spam. En laat dat nu net zijn wat ik probeer te vermijden: meer aandachtsverspilling aan volslagen nutteloze dingen. Brol … meh.
Dinsdagochtend begaf de batterij van mijn telefoon het. Dead! Geen zuchtje leven meer in te krijgen. A blessing in disguise. Die kleine digitale detox duurde alleen iets langer dan verwacht met alle gevolgen vandien. Dat lees je hier. Maar ik kon het best gebruiken, zo’n beetje tijd zonder digitale prikkels. Goed getimed ook: recht in mijn vakantie. De laatste jaren was ik nooit ver achter op mijn « feed ». Nu wel, want ik moet ervoor op de Ipad of de computer en dat doe ik gewoon minder. Just plain lazy.
VERADEMING
Een geluk bij een ongeluk is het. Ik vind het heerlijk! Want echt, wat mis ik nu helemaal? De laatste tijd werd ik lastig van die overload aan info. De lol is eraf. Facebook bestookt me meer en meer met gesponsorde posts van dingen die me tooootaaaaal niet boeien. Ik voel me een wandelende portemonneetje waar Facebook z’n grijpgrage handjes in wil krijgen. In 90% van de gevallen gaat het trouwens om producten waar ik geen fluit mee aan kan vangen. Het is niet omdat ik 44 ben dat ik per definitie kinderen heb en geïnteresseerd ben in een bezoek aan weet-ik-welk pretpark. Targetting not on fleak!
En begrijp me alsjeblieft niet verkeerd: ik vind het zeker niet erg om posts van bedrijven te zien. Dat zou behoorlijk hypocriet zijn ook. Ik zet Facebook immers zelf in voor mijn bedrijf! Het werkt prima als virtuele etalage waarin ik mijn grafisch werk kan tonen. Het zou alleen nog leuker zijn als ik op Facebook dingen zou zien die me echt boeien. En laat dat tegenwoordig minder en minder het geval zijn. Zijn hun algoritmes niet ontworpen om mij content te laten zien die bij mij past? My ass! Ook al markeer ik als een gek al die advertenties als « niet relevant », ze blijven me achtervolgen. Nog één coach die van mij een superster gaat maken en ik ga gillen!
En dan al die reacties van mijn friends op een bericht dat ik ook leuk vond? Moét ik die zien? Vindt iemand dat tof trouwens? Ik weet het: ik zou dat af kunnen zetten. Het zou echter nog handiger zijn mocht je die functie gewoon kunnen aanzetten als je al die reacties wel wil voorgeschoteld krijgen. Nu voelt het alsof je telkens weer bij een gesprek betrokken wordt, waar je al twee dagen niet meer aan deelneemt. Of alsof je aan Alzheimer lijdt … « Deze post had ik toch al gezien? »
OPIONS ARE LIKE …
Ook de meningenmarathon die je door je strot geramd krijgt, is niet meteen mijn favo feature op Facebook. Dan gaat het me niet om de lieve, zotte of whatever commentaren onder een foto, ik bedoel echt de « meningen » die je vooral in al die groepen terugvindt. Toegegeven, ik bezondig me ook aan het hebben van « een mening ». Vooral als het om dieren gaat, kruip ik nogal gemakkelijk in mijn pen. Voor de rest hou ik die meningen zo veel mogelijk voor blogposts zoals deze en val ik er verder niemand mee lastig.
Veel van die Facebook-meningen lijken me trouwens weinig gefundeerd, staan tsjokvol schrijffouten (kan iemand me vertellen waarom en wanneer eens plots vervangen werd door is, je weet wel, van het werkwoord zijn?) en zijn er enkel op uit om te kwetsen. Dat ze vaak in een impuls geschreven zijn, eerst schrijven dan denken, maakt ze zeker niet beter. Bovendien is iedereen wel heel dapper zo achter zijn scherm. Heel wat anders dan in real life. De film Bambi is actueler dan ooit … « Als je niks liefs kan zeggen, zeg dan niks niemendal. » (Stampertjes moeder in Bambi, 1942)
PLASTIC PEOPLE
Het is ook zo’n plastic parallel universum. Alles gaat prima. Met iedereen! Als ik Facebook mag geloven had geen enkel kind herexamens en moet er niemand blijven zitten, we vertoeven de helft van het jaar – als je de stroom foto’s mag geloven toch – op een of ander tropisch eiland. We sporten allemaal als gekken, zien er voortdurend piekfijn uit, met abs en al, en hebben een megaromantische lovey dovey-relatie met de « loves of our lives ». Ik bezondig me er ook aan hoor. Alleen dat tropisch eiland: damn, da’s nog altijd niet gelukt. En bij nader inzien zijn de enige blokjes die ik ooit had, die op mijn tanden een paar jaar geleden. Facebook verwordt meer en meer tot Fakebook.
Op een paar uitzonderingen na … En voor die mensen heb ik dan ook het diepste respect. Zij durven hun hand uitsteken op Facebook om te zeggen dat hun leven op dit moment suckt, dat ze onze hulp nodig hebben, onze vriendschap, onze troost, … Zij durven echt zijn en da’s bewonderenswaardig. Pleit ik voor een « klaagzang » op Facebook? Hell no!!! Laat het uit, alstemblieft! Er is al genoeg geklaag op de wereld. Alleen is wat meer echtheid en wat minder blufpoker welkom. Soms is het leven gewoonweg kak en dan mag dat ook gezegd worden. We gaan mekaar wat beter begrijpen misschien?
En please, laat ons onszelf wat minder serieus nemen. Posts die grappig zijn: bring em on! Geen hele fotoreportages van jij met je lief aan zee. Pik er gewoon de mooiste foto uit en klaar. Want wees eerlijk, ben jij oprecht geïnteresseerd in alle 20 foto’s van mij met mijn ventje aan zee? Mijn wederhelft vindt die plezant, hoop ik toch, en ikzelf. Bij uitbreiding mijn ouders misschien. En die ene foto vinden we oprecht « ooh! » en « aaah! » maar vanaf de 10de – bijna identieke – foto: nobody cares! Less is more remember! Wil je toch absoluut de hele fotoreportage delen omdat tante Nonneke in Zimbabwe en nonkel Roger uit de Limburg ze persé willen zien? Maak op Facebook een privégroep aan voor de familie en spam de rest van je 300 vrienden er niet mee.
THE COMPETITION IS ON
Het lijkt soms meer op een wedstrijd. Wie heeft de coolste vakantie? Wie heeft de meest romantische relatie? Wie kocht de sjiekste auto? Wie at in welk hip restaurant dit weekend? Een opbod. Om dan nog maar te zwijgen van die échte wedstrijden op Facebook. Sommigen mensen springen op elke trein. « Deel deze post om deze mobilhome met jacuzzi, bijpassende onderbroeken en flipflops te winnen. » « Like en share deze post om een verwenarrangement voor je kat te winnen. » En wint er ooit iemand iets? Zelden! Die kleine wedstrijdjes van de lokale handelaar hebben dan nog iets sympathieks en daar maak je waarschijnlijk ook echt kans. Maar de rest? Ik geloof er niet in. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het dat vaak ook. De friends die mijn feed voortdurend bezoedelen met zulke zever volg ik niet meer. Sorry peeps, I can’t take no more! Facebook was bedoeld als digitaal vriendenboekje, niet als reclameblaadje.
UNPLUGGEN?
Da’s dan weer een brug te ver. En er staan echt nog wel leuke dingen op, af en toe zelfs nuttige. Het zoontje van vrienden dat net kan lopen en de deur van het vakantiehuis opent: like! De hond van mijn nichtje die voor de eerste keer uit wandelen gaat in het bos: love. De vriend die in Thailand woont en zijn strappatsen: lachen! De kennissen die in het buitenland de ene na de andere trofee binnenhalen met hun obstacle runs: verbluft! Die posts interesseren me wel, die nieuwtjes wil ik wel lezen. Ze zijn oprecht en dienen niet om te stoefen. Of de post over de vakantieperiode van de zaak waar ik graag wilde shoppen? Handig! Nu sta ik er tenminste niet voor de deur.
WHAT ABOUT INSTAGRAM
I loooove Instagram. Als je de comments wil lezen dan moet je er al echt op klikken. Instagram is in de eerste plaats plaatjes kijken. Instagram ziet er mooi uit. Me like! Meer en meer filter ik hier de nonsense uit. Al die dames die graag pronken in bikini. No problem but not on my feed! Ik vind die post gewoonweg niet leuk. Tuurlijk, eens laten zien waar je een heel jaar voor in de sportschool hebt gezeten. Ik snap dat. Wanneer kan je anders pronken met die abs? Maar boeit het me? Eigenlijk niet. Sorry. Mijn ideaal is een feed die vol plezante, lieve, leuke, grappige en mooie dingen zit. Dingen die me beroeren, die mijn hartje raken. Is dat naïef? Kan zijn. Moeten mensen posten wat ik wil? Nooo way! Ben je gek. Iedereen heeft het recht om absoluut vrolijk zijn zin te doen. Zolang je er niemand mee kwetst that is. Maar ik lees en like wat ik wil. Baas over eigen feed. Dat is dan weer mijn recht.
IN THE END
It doesn’t even matter. Mijn mening? Net zo (on)belangrijk als die van al de rest. Le plastique? C’est fantastique. Mais on Facebook je préfère l’authentique.