“Instead of going somewhere for vacation (vay-cay) when you have time off, you stay where you are (stay-cay) and do the local scene.”
Jep. Zo simpel is het dit jaar. Wij blijven thuis. Heel zuur. Dat moet ik toegeven. Niet dat we niets meer vonden. Ons zomerreisje voor 2019 was vorig jaar al geboekt zodra we na onze vakantie in Amalfi voet op Belgische bodem hadden gezet. Ik heb nl. altijd enorm last van vakantie blues. Alleen werd een van onze pluchen kinders, Kamiel, kort daarna heel erg ziek en wisten we niet hoe lang hij nog had. Annuleren dus die reis!
Achteraf bekeken was het een goeie zaak dat die reis moest worden afgezegd: ik had een week te vroeg gereserveerd! Mijn ventje zou zelfs niet mee hebben kunnen gaan! Het bouwverlof was welgeteld een dag bezig als we terug thuis zouden komen. Weer een blond momentje of een onvervalste “classic Jill” rijker.
Het feit dat we deze zomer geen toertje Italië zullen doen, maakte me in eerste instantie wel wat down. Het is zo heerlijk om met mijn ventje nieuwe plekken te ontdekken en vol bewondering in een of ander museum te staan. Het zonnetje op je gezicht te voelen, te genieten van al die Italiaanse specialiteiten (foooood!), nieuwe mensen te ontmoeten. Dat schept zo’n verbondenheid. Ik kijk er een gans jaar enorm naar uit. Het lijkt ook of we elkaar na zo’n reisje weer net een tikkeltje liever zien. De sparkle zit terug in de relatie. Twee verliefde veulens ook al ben je al eenentwintig jaar samen. En dan die voorpret! Kijken wat er allemaal te zien is, een autootje huren, … Dat moeten we nu allemaal missen. Ik had best last van zelfmedelijden, I admit.
Bovendien zijn we dit 10 jaar getrouwd en droomde ik ervan om dat in New York te vieren. Samen romantisch door Central Park kuieren, jazz barretjes opzoeken, … Ik zag het zo voor me. Tot nader order zal het bij dromen blijven want mijn man voelt helemaal niks voor The City That Doesn’t Sleep. Dus ook daar mocht een streep door. Een lichtpuntje was de blog van goeie vrienden Babette en Jorg. Een stukje van hun prachtige huwelijksreis speelde zich af in New York waardoor ik toch een beetje die fantastische sfeer van die bruisende wereldstad kon opsnuiven. Hun blog zette me wel aan het denken …
Reizen is fantastisch. We zijn dankbaar dat we dat kunnen doen maar vinden het ook een beetje vanzelfsprekend. Het is bouwverlof dus wij “moeten” op reis. Die drie weken, voor mij als zelfstandige twee, dan moet het gaan gebeuren. Door te zien hoeveel moeite Babette in de voorbereidingen van hun huwelijksreis stak, hoe lang ze samen spaarden om die reis te kunnen maken, hoeveel geplan eraan vooraf ging, deed me inzien hoe speciaal een reis zou moeten zijn. Dat geeft ze extra glans. Als je elke dag kaviaar eet, dan is het feestelijke er op den duur ook wel af. Door dit jaar eens niet weg te gaan tijdens het bouwverlof, gaan onze drie dagen Parijs ongetwijfeld des te zoeter smaken. Eentje in de categorie “In kleine doosjes bewaart men de beste zalf”.
In de krant las ik dan weer over de fascinatie van Dirk De Wachter, auteur en psycholoog, voor de drang om massaal te reizen. Dat was mijn tweede eye opener. “Waarom doen we dat toch? Misschien is het hier minstens even plezant.” En gelijk heeft hij! 2 jaar geleden hebben we onze tuin laten aanleggen en we hebben tot hiertoe nauwelijks de tijd gehad om er eens fatsoenlijk van te genieten. Ah ja, we zijn altijd weg als het zou kunnen. Ik wil al jaren – écht niet overdreven al jaren! – eens deftig rommelen in huis want het staat hier op z’n kop. Nooit heb ik de tijd. Ah nee, we zijn altijd weg als het zou kunnen. En nu deze zomer, deze zomer kan het wel! En toen overviel het me: dat gevoel van rust. Ik moet eens niks. Ook niet op reis gaan. Er moet niks deze zomer.
We hebben samen een lijstje gemaakt van daguitstapjes die we hier in België graag zouden doen. Ook plezant, ook al een beetje voorpret. En het vooruitzicht dat ik eens een hele dag in mijn ligzetel in de tuin kan hangen met een boek doet me al wegdromen. Dat het ook deze zomer wel weer goedkomt, voelde ik vrijdag al, toen we samen door onze zonovergoten Koekenstad kuierden. Hand in hand, als twee verliefde veulens.