Wasknijpers

The never ending story: de strijk

Altijd blij als een kind als  hij gedaan is, altijd teleurgesteld als hij er binnen de kortste keren terug ligt. De strijk! Het lijkt wel een never ending story. Ik let er tegenwoordig op als ik kleren koop: geen moeilijke modelletjes of stofjes. Trap ik toch in de val dan is het kledingstuk in kwestie gedoemd om z’n dagen te slijten in m’n kleerkast. Hangend tussen de miskopen, de hier kan ik nog wel eens terug ins en de dit komt ooit wel terug in de modes.  (Bij nader inzien; ik moet die puinhoop dringend eens uitmesten want de blijven hangers lijken de bovenhand te krijgen. Gestreken kleding in een volle kleerkast proppen is echt niet the smartest thing to do.)

Soms, ik weet het, het klinkt een beetje ziek, heb ik zin om de strijk te doen. Soms. Al die orde en netheid. Al die gladgestreken plooien! Het lijkt wel therapie waarmee ik alle kreukels uit mijn eigen levens strijk! Maar meestal word ik gewoon lastig als ik die volle mand zie staan. Die grote, gele humeurbederver. Bah! Ik zet ze tegenwoordig ver genoeg uit mijn zicht. Jammer genoeg is dat alleen maar uitstel van executie. De kabouters blijken hier enorm lui dus vroeg of laat zitten al je « basics » in de wasmand en zijn je outfits niet meer apart maar gewoon bijzonder raar.

Deze strijktristesse moest hoognodig getroost. Het treuren om de verloren vrije tijd minder tragisch. In comes Netflix! Sinds een dikke maand terug in ons leven tijdens mijn zoektocht naar de ultieme ontspanning.  Ik was me er nog niet van bewust maar ik heb mijn zetelmaatje gemist! Sinds zijn comeback al een paar geweldige dingen gezien waarvan ik op de kabel a.k.a. « komkommertijd all year long » niet durf te dromen.
Tijdens het strijken ga ik voor documentaires. Dan leer ik nog iets bij, nerdy I know! en is die strijktijd nog ergens goed voor. Een hele wishlist of beter washlist aan documentaires staat ondertussen al klaar. Weer eens dik overdreven. Dat trekje krijg je er met een beetje strijken niet uit. Daar komt échte therapie aan te pas. Het strijken zelf, dat blijft tegensteken. No Netflix can change that. En die paar brandwondjes, die ook. Maar de irritatie neemt af. En de strijk ook, stilaan. Nog maar één mand to go!

Ik hoor je denken: waarom geen strijkdienst? Been there, done that, bought the Tshirt (nog meer strijk!). De dames in kwestie deden de job een pak beter, en waarschijnlijk ook sneller, dan mij. Alleen, ik vond het zo’n geregel. Heb ik nog genoeg dienstencheques? Wanneer passeer ik om de mand te droppen? Wanneer lukt het me om ze weer op te pikken? Zit mijn favoriete bloesje er niet bij want dat wil ik dit weekend aan? Pfffff, goesting over. Ik moet al genoeg regelen. Laat me dan maar even sakkeren terwijl ik mezelf weer een blauwe plek bezorg met het opstellen van mijn ergonomische plank. Om vervolgens een kwartiertje later weer helemaal versteld te staan van wat ik zie in de Netflix-documentaire van m’n lijstje …

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.