Neem je tijd! Enerzijds om dit te lezen want het is er eentje van lange adem deze keer. Anderzijds voor jezelf. En dat dat superbelangrijk is, lees je hieronder.
IN TOPVORM OF NIET?
Ik was altijd in topvorm! Eens een kwaaltje, dat wel, zoals iedereen. Me uitgeblust voelen? Nooit! Ik had energie voor 100! Moe zijn? Dat was iets waar anderen last van hadden. Tot midden 2016. En écht, ziek wil ik dit zeker niet noemen, het was alleen behoorlijk lastig en hinderlijk.
Tot midden 2016 was er geen vuiltje aan de lucht. Ik snapte dan ook totaal niet wat er aan de hand was toen we op vakantie waren in Italië en ik heel hevig reageerde op een paar stomme muggenbeten. Die beten werden bulten en ik deed geen oog dicht van de jeuk. Met een zalfje en een pilletje van de lokale apotheker en wat Italiaanse zon was het snel vergeten.
Ondanks die heerlijke vakantie in Italië voelde ik me niet echt uitgerust. Ik geraakte gewoonweg niet uitgeslapen. Was het de verveling op mijn toenmalige job die me parten speelde? Ging ik richting bore-out? Een doktersbezoek en een bloedonderzoek leverden niks ernstigs op. OEF! Wat vitamine B en foliumzuur en ik kon er terug tegen. Misschien had ik mijn lichaam ook wat uitgeput met dat voedingsschema dat mijn puddingbuikske strak zou trekken?
GEPIEP
Even snel diende het volgende kwaaltje zich echter aan. Tijdens het lopen leek ik wel een piepende fiets! De kortademigheid werd erger, ging gepaard met nog meer gepiep en het sporten ging steeds moeizamer. Opnieuw richting dokter. Het verdict? Astma! Huh? Op mijn tweeënveertig? Van waar komt dat? Een antwoord kreeg ik niet. Volgens de dokter kon het uitgelokt worden door inspanningen, door verf of door parfum. Maar van waar dit zo ineens kwam, dat antwoord moest hij me schuldig blijven. Ik kreeg een puffer en dat was dat. Zolang ik pufte toch. En wat met die plotse allergische reactie op aardbeien? Ook dat kon hij niet verklaren. Net als die allergische reactie op de Italiaanse muggenbeten bleef dat een raadsel. In mijn bloed was niets te zien.
Allergietesten zouden misschien een antwoord kunnen bieden maar dat was een proces van lange adem. En dan moest het ook om een echte allergie gaan natuurlijk. Intoleranties spoor je daar niet mee op. Volgens de dokter wordt de klassieke geneeskunde meer en meer geconfronteerd met zulke – vage – klachten. Volgens hem zijn ze typisch voor onze tijd en krijgen we die intoleranties door vervuiling of sterk geïndustrialiseerde voeding. Dat er een probleem was, dat zag de dokter ook. Alleen kon hij er met de klassieke geneeskunde niets aan doen. Daarvoor moesten de klachten erger worden. Ze moesten evolueren tot een échte allergie. Zo ver wilde ik het niet laten komen. Een intolerantie, daar geraak je nog vanaf. Een allergie, daar zit je voor de rest van je leven mee.
ENERGIE METEN
Opnieuw stak die vermoeidheid de kop op. Ik werd « het » ook echt moe. Al die vage klachtjes waar geen oplossing voor kwam en waar evenmin een oorzaak voor gevonden werd. De optelsom putte me uit. Heel mijn lichaam deed pijn. En ik bleef vechten én werken én sporten én doorgaan zoals daarvoor. In mijn achterhoofd borrelde het idee om me te wenden tot de alternatieve geneeskunde. Baat het niet dan schaadt het niet. Een vriendin van me is er al jaren goed mee geholpen dus why not? Ik nam contact op met Monique Aerts. Zij beoefent de energetische geneeskunde. Wat dat juist is, legt ze in deze reportage zelf uit. Kort samengevat komt het erop neer dat alles energie heeft en trillingen uitzendt (je lichaam, je organen, voeding). Door die energie te meten, ziet ze waar jouw probleem zit. Voor iemand zoals mij met een middelbaar diploma in de wetenschappen op zak, was dit een behoorlijke « mind stretcher ». Toch gaf ik het een kans.
Op een afspraak moest ik maar liefst 3 maanden wachten. Ik was duidelijk niet de enige die ten einde raad was. Dmv een staafje dat ik vast moest houden, een pennetje dat Monique op verschillende plaatsen op mijn andere hand plaatste en een computer waar beide toestelletjes op aangesloten waren, voerde Monique de meting uit. Ik was heel benieuwd. En heel sceptisch en lacherig. Na het onderzoek kreeg ik een uitdraai met voedingsmiddelen die ik niet meer mocht eten en de kwaaltjes die die voedingsmiddelen bij me veroorzaakten. En toen … stond ik met mijn mond vol tanden. Woord voor woord beschreef Monique alle pietluttigheden waarmee ik het afgelopen jaar te kampen had gehad.
Ik besloot om Monique’s lijst te testen en 80% van de tijd die voedingsmiddelen te weren. Tarwe en lactose waren volgens haar de grote boosdoeners. Ze beschadigden mijn darm omdat ik ze bleef eten zonder ze goed te verdragen. Daardoor ging die darm « lekken » en kwam allerhande troep in mijn lichaam. Dat lichaam vocht voortdurend om die rommel weg te krijgen. Dat vermoeide en putte uit en zorgde bovendien voor ontstekingen, uitslag en … astma! Geloof het of niet, sinds ik bijna geen tarwe meer eet, kan ik het puffen achterwege laten.
SLEEPLESS IN SINT-TEUNIS
Is it all in the mind? Dat kan. I don’t care! Ik ben er een pak verder mee geraakt dan met de klassieke geneeskunde. Geen puffer meer, opnieuw aardbeien eten … Alleen de overdreven reactie op insectenbeten is er nog. Het ging helemaal de goeie kant uit. Tot eind vorig jaar de miserie opnieuw begon. Ik sliep enorm slecht. Om drie uur werd ik wakker en was het slapen voorbij. Als ik ’s morgens opstond, was ik stijf en deed echt alles pijn. Tot ’s middag liep ik rond als een houten klaas. Ik leek wel tachtig! Mijn lijstje « verboden voedingsmiddelen » respecteerde ik nochtans consequent. Weer bloed laten trekken dan maar. Resultaat: te hoge cortisol (stresshormoon) en hoge ontstekingswaarden. Volgens de dokter kon dit op reuma of op psoriasis artritis wijzen. Damn! Nu maakte ik me echt zorgen. Een bezoek aan de reumatoloog, een extra – pokkeduur – bloedonderzoek en het nemen van wat platen later, stond ik terug bij af. Ze vonden niets. Opluchting alom want het betekende dat ik geen reuma had. Maar wat was het dan wel?
CORTISOL? MIJN BUIK ERVAN VOL!
Kort daarna stond er weer een afspraak met Monique ingepland. De resultaten van mijn bloedonderzoek nam ik mee. Voor haar was het helder. Alle miserie kwam voort van die hoge cortisolwaardes. Ik startte met Sensoril, een natuurlijk product dat me hielp doorslapen. Het is absoluut geen slaapmiddel, het neemt alleen de spanning wat weg. Opnieuw kreeg ik het advies om te stoppen met BodyPump en BodyCombat, twee vrij intensieve sporten. De dokter en de sportdiëstiste hadden me dat een jaar geleden ook al aangeraden. Toen wilde ik dat niet horen. Ze adviseerden me sporten te beoefenen die vooral « low & slow » waren. Zelf was ik volgens hen al hevig genoeg. (Surprise.) Dat nog eens extra opzoeken in sport bleek voor mij niet heilzaam. Mijn competitieve aard deed er al helemaal geen goed aan. Het sporten vormde daardoor een extra trigger voor mijn hoog stresslevel, het kostte me energie en putte me uit. Terwijl ik net een sport nodig had die me ontspanning en energie gaf zoals wandelen, op hartslag lopen, zwemmen, fietsen, yoga. Echt iets voor mij. NOT!
TIME IS ON MY SIDE
Ondertussen zijn we weer een half jaar verder en liet ik opnieuw bloed trekken. De cortisol is nog steeds licht verhoogd. De ontstekingswaarden zijn terug normaal. Eigenlijk wist ik dat ook wel zonder bloedonderzoek. Ik voelde me immers al veel beter. En echt ziek ben ik nooit geweest. Dat wil ik écht benadrukken. Het was alleen knap vervelend: moe zijn, de concentratieproblemen, het humeurig en gespannen zijn … Heel belangrijk voor mij is dat mijn focus op mijn werk er weer helemaal is! Beter dan vroeger zelfs. Het « kopke » zit weer goed. En da’s meer dan een goed begin. Om de volle 100 procent aan te kunnen tikken, ben ik nog beter alle raad aan het opvolgen: volledig stoppen met mijn uitputtende sporten – jammer maar helaas -, regelmaat opbouwen qua slaap, ontspanning en rust opzoeken zowel voor het lichaam (de ontspanningsmassages bij Your Moment, dagelijks een half uurtje wandelen, wekelijks een uurtje yoga) als geest (lezen, schrijven, Netflix!). Het feit dat het nu vakantie is en mooi weer helpt uiteraard ook.
“Time is what we want most but what we use worst.”
– William Penn
Dat ik hier sowieso beter uitkom staat vast. Door er met veel mensen over te praten, de juiste mensen tegen te komen, er veel over te lezen en over op te zoeken heb ik uit dit sukkelstraatje ontzettend veel geleerd. Niet in het minst dat ik bezig was met mezelf tegen 100 per uur voorbij te hollen, volle charge richting burn-out. Alle vage klachtjes en een aandachtige echtgenoot hebben me daar ruim op tijd voor behoed. Ach, er is niks mis met alles te willen doen, overal bij te willen zijn en je zaak voortdurend te willen optimaliseren. Alleen kan het niet allemaal samen. En perfectie brengt je écht niet vooruit, integendeel! Ik heb het belang van focus ondervonden en die focus kan echt maar op één ding tegelijk. En misschien wel de belangrijkste les: die riem moet er af en toe af. Ontspan, relax, chill! Dat is in elk geval wat ik nu ga doen. 😉