Ik wist het wel, ik weet het al lang … Die kleerkast moest dringend eens deftig worden uitgemest. Een taakje waar ik enorm tegenop zag. Dat uitruimen van heel die zooi, dat terug inruimen. Zucht. Saai. Confronterend ook. Broeken passen én meteen met de neus op de feiten worden gedrukt: « Ja, je bent je pluimen aan het verliezen Jill! In een ijltempo zelfs! »
Die designer jeans krijg je écht niet meer over je heupen, hoe je ook trekt, sleurt of springt. Hoeveel je ze ook betaald hebt, hoe graag je ze ook ziet, she has got to go! En my God, what were you thinking toen je dat topje kocht? Leder? Really? Precies een SM-meesteres! Bij sommige kleren lijkt het wel alsof ik iemand anders was toen ik ze kocht. Ik krijg mijn lijf er met geen stokken meer in terwijl ik er helemaal niet zoveel kilo’s bij heb. What’s going on for God’s sake!
Een rondje Google brengt me op de website stoerevrouwensporten.nl. Daar wordt bevestigd wat ik vermoedde: ik ben ook effectief iemand anders dan diegene die die kleren kocht! Als je de veertig passeert, begint er blijkbaar een en ander te veranderen aan je lijf en in je geest. Je lichaam begint zich voor te bereiden op de menopauze. En oké, die mag dan nog wel een paar jaar van kant zijn maar de eerste tekenen ervan vestigen zich in je lichaam. Je taille verandert, je « vetjes » zijn ondanks je dieet minder bereid om je heupen terug te lossen, je bent iets minder stressbestendig dan vroeger (daarover in een latere post meer), je slaapt slechter, je hebt wel eens dipjes. Dat verklaart een en ander.
Wat je eraan kan doen? Niet zo gek veel: op je eten letten (deed ik al), sporten (deed ik al maar nu effe wat minder) en het gewoon aanvaarden. Mijn mama zei altijd: « Elke leeftijd heeft z’n charme. » Het is toch even zoeken wat de charme hier dan wel van mag zijn. Misschien is het wel dat je vrede moet leren nemen met wie je bent, met hoe je eruit ziet en moet stoppen met halsstarrig dat perfecte beeld na te streven dat je wordt voorgeschoteld/opgedrongen (niet in het minst door jezelf): de vrouw/moeder/vriendin/echtgenote/ondernemer die al haar zaakjes perfect onder controle heeft en er bovendien onberispelijk uitziet. Dat je moet stoppen met jezelf te vergelijken met die jongere (mooiere) versie van jezelf. Ja, sommige dingen waren beter toen je 25 was. Mijn figuur in élk geval, mijn party modus ook (ik kon blijven gaan!). Maar sommige dingen waren dat absoluut niet. Ik was minder zelfzeker, mijn relatie was pril en nog niet die rots in de branding die het nu is, ons huis was er nog niet, ik had nog niet uitgevlooid welke richting ik uit wilde met mijn leven. 25 zijn was vooral heel veel twijfelen, heel veel zoeken. Ik idealiseer die periode soms wel maar als ik er echt over nadenk dan zou ik er voor geen geld ter wereld terug naartoe willen. De nadelen die tram 4 meebrengt, tja, die neem ik er dan wel bij. Ach, laat ons nu ook niet overdrijven hè. There’s no need for being a drama queen! Die veranderingen zijn waarschijnlijk alleen mezelf opgevallen. Er te diep over nadenken en bij stil blijven staan, is een luxe probleem van formaat, het hebben van teveel tijd. Het is zelfs niet eens een probleem. Of is toch zeker niet belangrijk genoeg om dat te zijn.
Zo’n rondje kleerkast opruimen heeft z’n nut. Er zaten een paar inzichten achter die stapel aartslelijke truien. En een paar kledingstukken waarvan ik het bestaan zelfs niet meer wist, die nog in de mode zijn én passen bovendien. YES! Mijn kleerkast als « treasure island ».
Goede voornemens hoeven zich niet te beperken tot de eindejaarsperiode. Ik moet gewoon tevreden zijn met mezelf. Echte schoonheid zit vanbinnen, toch? (Yeah right, said no actual woman ever!) Maar recht om te klagen heb ik écht niet. Als je vijf propvolle zakken naar de kledingcontainer brengt en de kleerkast nog altijd goed vol zit, dan ben je gewoon een verwend nest! Mijn job is super! Ik heb echt leuke klanten, toffe opdrachten en mijn broodnodige vrijheid. Ik heb een geweldige echtgenoot: hij is mijn steun, mijn toeverlaat, mijn beste maat. Ik heb fantastische vrienden die mijn zotte, moeilijke en andere trekjes er even vrolijk bij nemen. WTF zit je dan te mekkeren over een broek die niet meer past? Niemand behalve jijzelf trekt het zich trouwens aan dat jouw lijf een beetje veranderd is. Waarom zouden ze ook? En oké, je hoeft je niet volledig te laten gaan en 20 kg bij te komen maar je hoeft ook niet te streven naar wat je nooit zal bereiken. Je maakt jezelf – en je omgeving – ongelukkig met zo’n eeuwigdurende strijd, het is ongezond voor je lichaam en je geest en je laat kostbare tijd om gewoon te genieten door je vingers glippen. Begin dit jaar stelde ik voor mezelf een nieuw credo voorop « Ik moet just niks. » Daar heb ik me gisteren nog een keertje aan moeten herinneren.